Bugün hayatımdaki tüm öğretmenlere, tüm öğretenlere teşekkür etmek istedim.


Dünyanın bir ucundaki insanın acısına üzülmeyi, saf sevgiyi, paylaşmayı, ilk öğretim hayatımda‘anne sen yanlış biliyorsun o ‘A’ değil çadır, ‘V’ değil ters çadır’ öğretmenden daha mı iyi bileceksin diyerek anneye ilk baş kaldırışımı, anlayışla, sabırla, tebessümle karşılayan, ilkokulun ilk dönemlerinde ders çalışmaktan cok sıkıldığımda anne keşke ‘A’ lar olmasa keşke ‘B’ ler olmasa diye çıkardığım ilk isyanıma o harfleri, okulu, dersleri sevgiyle kabul etmeme vesile olanilk öğretmenim Anneme;



Film izlerken ‘baba köpeği öldürdüler’ diye hüngür hüngür ağlarken ben, ‘o sadece film, öldürmüyorlar uyutup boya döküyorlar’ diye beni sakinlestirip, filmin sonunda ‘tuh hayvana da yazık ettiler’ diye üzülen kalbi temiz, yüreği yufka adam. Bana her daim güvenerek, güçlü ve dik durmayı, insanları her koşulda afffetmem gerektiğini öğreten ailenin yaşam koçu, ikinci öğretmenim Babama;



Dişler nasıl fırçalanır, eller nasıl yıkanır, kardeşlerle nasıl tartışılır , sokakta arkadaşlarımla oynarken ben, oyunun en can alıcı noktasında ders çalışmaya nasıl zorlanılır,çalışma disiplinini kazandıran ikinci annem Ablama,



8 yaşında denediğim ve beceremediğim iğrenç tattaki yemekleri “inanmıyorum muhteşem olmuş hepsini yerim ki!” diyerek motive edip, şu an lezzetli yemekler yapmama vesile olan motivasyon kaynağım Abime,



İlk espirilerimin kaynağı, gülen yüzüm, içimdeki neşeli çocuğu açığa çırarmama vesile olan, çocukluk anılarımın kahramanı, tüm olumsuz durumları espri ile karşılamamı sağlayan, kız kardeşliğin ne demek olduğunu öğreten Kuzenime,



Mutluluğuma, hüznüme saçmaladığım anlara, göz yaşlarıma, komik olmayan espirilerime, sokakta bağırarak şarkı söyleyen hallerime, maksimum 24 saat süren dargınlıklarımıza, bazı zamanlar anne gibi azarlamalarıma, ‘Haklısın Kardeşim’ sözüyle alttan almalarına, aldığım tüm eğitimleri üzerinde uygulayıp motive edici sonuçlar aldığım, içimdeki potansiyeli açığa çıkarmama destek olan, kendi değerimi anlamama vesile olan İstanbul şubesi manevi kardeşim Özlem’e,



İlkokul dönemine kadar sessiz, kendini ifade edemeyen ve pasif bir çocukken ben, sınavda ‘kimsesiz çocuklar’ için yazdığım kompoziyon için beni tüm sınıfın huzurunda ayağa kaldırıp “bu yazıyı bir çocuğun yazmış olması inanılmaz, bir yazardan köşe yazısı okuyor gibiyim, bundan sonra hep yanındayım” diyerek beni gururlandıran ve pasif ruhumu cesaretlendirici bir cümle ile ortaya çıkaran, şimdiki aktif, girişken, duygularını ifade eden Gönül’ün tohumlarını atan edebiyat hocama,





Lise döneminde aramızdaki bir tartışma sonrası ‘sen okuyamazsın, okula gelme bence’ diyerek bende yarattığı hayal kırıklığı ile karışık hırs ile o sene sınıfın en başarılı öğrencisi olmamın yolunu açan ve o zamana kadar Matematik dersinden nefret ederken, üniversiteyi o alandaki başarımla kazanmama vesile olan matematik hocama,



Her gün kendime artılar katmama, farkındalıklar kazanmama şimdi ki ben’in oluşumunda katkı sağlayan eğitmenlerime ve tüm arkadaşlarıma,


Tüm zorunlu terk edişlerime rağmen her geldiğimde beni sevgiyle kuyruğunu sallayarak karşılayan KARŞILIKSIZ ve KOŞULSUZ SEVGİNİN ne olduğunu öğreten canım köpeğime,



Bazı zamanlar kalp kırıklıklarına neden olsa da, büyük dersler vererek farkındalıklar kazandıran, olgunlaştıran beni ben yapan ilişkilerime,



Binlerce kez teşekkürler, farkında olarak ya da olmayarak bana kattığınız tüm değerlere,


Hayatımda acı tatlı anılarla öğreticiliği olan tüm öğretmenlere,


İyi ki varsınız, iyi ki vardınız...


Gönül Sonzamancı

Facebook Yorumları

YORUMLAR

Yorum kurallarını okumak için tıklayınız!

İnternet sitemizde kullanılan çerezlerle ilgili bilgi almak ve tercihlerinizi yönetmek için Çerez Politikası, daha fazla bilgi için Aydınlatma Metni sayfalarını ziyaret edebilirsiniz. Sitemizi kullanarak çerezleri kullanmamızı kabul edersiniz.