25 yaşındayım ve bu zamana kadar 'ben' demenin bencillik olduğuna inandım. Benim için hep benden önce gelenler ve onların istekleri vardı; annem, babam, kardeşim, sevgilim, işim, arkadaşlarım bu liste uzar gider. Aklım başımda, her şeyin farkındayım, mantıklı düşünebiliyorum ama bu durumu değiştiremiyorum. Çünkü kendileri için yaşamayı 45'lerinden sonra yeni yeni öğrenen ebeveynler tarafından yetiştirildim ve onları örnek alarak yaşadım.

Ailemiz bize karşı hep açık ve dürüst oldu. Asla Şımarık çocuklar olmadık, ihtiyaçlarımızın ve önceliklerimizin hep farkındaydık. Anne ve babamız ise bize olan sevgilerini, maddi ve manevi desteklerini hiç esirgemeden en iyi şekilde yetişmemizi sağladı. Hayatla ilgili tek beklentileri bizim geleceklerimiz oldu. Ebeveynlerimiz hayatlarını tamamen bize göre planladılar, hayallerini ve yapmak istedikleri her şeyi ertelediler, onlar için önemli olan tek şey bizdik. Ben ve kardeşim üniversiteden mezun olup, çalışmaya başlayana kadar da bu durum hiç değişmedi. Ne zaman ki kendi hayatlarımızı idame ettirebildik, anne ve babamız kendilerinin de bir hayatı olduğunu hatırladı ve yaşamdan zevk almaya başladılar.

Böyle bir ailede yetişmenin kimliğime kattıklarını asla inkar edemem, onlara minnettarım. Empati kurabiliyorum, her canlının yaşam hakkına saygı duyuyorum, kendi ihtiyaçlarımı ve önceliklerimi planlarken hayatımdaki insanların ihtiyaçlarını da göz ardı etmiyorum, paylaşmanın bendekileri eksiltmediğini aksine çoğalttığını deneyimleyebiliyorum. Ama çoğu zaman kendimi geri plana atıyorum ve benliğimden taviz vermeye başlıyorum. Kendim için değil sevdiklerim için önemli olanı tercih ediyorum ve ''ben bunu yapmak istiyorum'' diyemiyorum. Doğru olanın bu olmadığının farkındayım, biliyorum ama bu durum bilinçaltıma o kadar yerleşmiş ki değiştiremiyorum. Tersi şekilde davranmanın bencillik olacağını düşünüp isteklerimden vazgeçiyorum ve bana ait olmayan bir hayatı yaşıyorum. Kısacası kendim için değil başkaları için yaşıyorum.

Eğer bunu okuyorsan ve sen de fedakarlığı benliğinin önüne geçen bir ebeveynsen, yapma! Kendine değer ver, sahip olduğun bir kimliğin ve yaşayabileceğin sadece bir tane hayat var bunu hatırla ve bir daha unutma. Kendi mutluluğun ve iç huzurun için yaptıkların çocuklarını daha az sevdiğini ve onlara kendinden daha az değer verdiğini göstermez bunu aklından çıkar. Çünkü çocuğuna öğretebileceğin en güzel şey kendine değer vermesi olacaktır ve bunu sadece seni örnek alarak öğrenebilir. Ben daha anne olmadım ama biliyorum ki ebeveyn olduğum zaman eğer annem ve babam gibi kendi benliğimi hiçe sayarsam çocuğum 25 yaşına geldiğinde benim maruz kaldığım içsel çekişmeyi yaşayacak.

Gelecekteki anne olmuş Gözde'ye not: Umarım kendi mutluluğun için bir şeyler yapmanın bencillik olmadığını öğrenmişsindir ve çocuğuna iyi örnek oluyorsundur!

Anneme ve babama not: Sizleri çok ama çok seviyorum. Dünyadaki en değerli şey sizin varlığınız...

Gözde