Şuan hayatta mı değil mi bilmediğim sevgili! İlkokul öğretmenim sana yazıyorum bu mektubu! Allahtan böyle bir mecra var. Twitter’dır’, Facebook’tur oralarda da yazabilirdim ama buraya yazmak daha bir mantıklı geldi. Tam yerini bulur diye düşünüyorum. İlkokul öğretmenimin mavi göz farları, bulut saçları ve diz altındaki eteğiyle tam bir öğretmen profili çizdiğini söyleyebilirim. Hezeyan dolu bir hayatı olduğunu şimdi şimdi anlıyorum.

Sevgili, pek de sevimli olmayan ilkokul öğretmenim; kendi adının geçtiği Türk sanat müziğini 8-10 yaşındaki insanlara gözlerin dolarak söylemen de neyin nesiydi?

Hiç evlenmemiş, kendin gibi öğretmen kız kardeşinle beraber yaşardın. Bir öğretmenden beklenilmeyecek anlayışsızlığa da sahip sevgili ilkokul öğretmenim üzerimizde yarattığın travmalar saymakla bitmez.

Mesela öğrenciler çok yaramazlık yaptığında “sizi yezidler sizi” diyerek cetvelle kafamıza, elimize vururdun. Ayrıca sınıfın gözdesini seçerdin. Bir eğitimci olamayacak kadar hastalıklıydın sevgili ilkokul öğretmenim. Bazı derslerden soğuma nedenim sensin. Ve hatta 30’uma yaklaşırken her yıl en az 5-6 defa rüyamda gördüğüm cadı kılıklı yaşlı kadınların nedeni de sensin.

İçten içe senden nefret ettim. Senin haberin olmadı. Annemle olan arkadaşlığından kaynaklı kimseye bunu söyleyemediğim. Fakat çok güzel muffin yapıyordun ona laf yok. Çocuklarla muhatap oluyorsun be kadın bari kedi besle. Kendi yaş aralığın ve aranda uçurum yaş farkı olanlarla diyalog kurmaktan resmen fıttırmışsın. Şimdi sana ne oldu bilmiyorum. Arada sırada annemle konuşuyorsunuz. Nasıl hala o kadar dinçsin hiç anlamıyorum. Keşke öğretmen olmak yerine kek, pasta satacağın bir dükkan sahibi olsaydın. Sen de mutlu olurdun ben de!

Rumuz. Selma