Üniversiteyi şehir dışında okumak istiyordum ama annem ve babam buna karşı çıkıyorlardı. Kız başıma beni yalnız bırakamayacaklarını söyleyip duruyorlardı. Sınava girdim, iyi bir puan aldım. İstanbul’daki üniversitelere puanım yetiyor olmasına rağmen tercih formuna hiç İstanbul’daki üniversiteleri yazmadım. Fotokopisini çektirdiğim tercih formunda ilk sıralarda yakın üniversiteler vardı tabii. Annemler orijinal forma şehir dışı okulları yazdığımı bilmiyorlardı!

Sonuçlar gelince, İstanbul’a yakın başka bir üniversiteyi kazanmış olduğumu gördük. Sevinçten havalara uçmuştum. Annemlerse üzülüyorlardı. Gitme diyemezlerdi artık, okumamı çok istiyorlardı. Bir yıl daha bekleyip İstanbul'da şansımı denemektense, kazandığım okula gitmemin daha iyi olacağına karar verdik.

Şaşırmışlardı, çünkü benimle birlikte çok yakın bir arkadaşım da sınava girmişti ve hemen hemen aynı puanı almıştık. O İstanbul’da okuyabiliyorken benim nasıl oluyor da puanım yetmedi hiçbir zaman anlayamadılar.

İtiraf ediyorum: dolap çevirdim ve kendi istediğim okulda okuyabildim! Harika bir üniversite hayatım oldu ve ailemle de hiç sorun yaşamadım. Kendi başıma yaşayabildiğimi de mecburen görmüş oldular ve şimdi birbirimize çok daha fazla güveniyoruz.

Pişman değilim, yine olsa yine aynısını yapardım! Aradan 10 yıl geçti, sanırım artık bunu onlara da itiraf etmemin zamanı geldi.

Rumuz: İnatçı