Üniversitemin ilk yıllarında tanıştığım ve gerçekten aşık olduğum adamdan ayrıldım çünkü o adam beni hiç sevmemişti. Üniversite hazırlıktaydık. Ben ve arkadaşlarım üniversiteli olmanın verdiği keyifle her akşam program yapıyor, eğlenmeye gidiyorduk. O zamana kadar gerçekten bir şeyler paylaştığım sadece bir erkek arkadaşım olmuştu. İlk dönem gayet keyifli bir ortamda geçiyordu ki onunla tanıştım...


İkinci dönem sınıflar değişmişti ve biz onunla aynı sınıfa denk gelmiştik. O kadar ukala bir çocuktu ki... Gerçekten hareketlerinden hiç hoşlanmamıştım. Ancak zaman içinde benimle ilgilendiğini farkettim. Benimle ders çalışmak istiyor, plan yapmaya çalışıyor, sürekli küçük sürprizler yapıyor ve benimle ilgilenen tüm erkeklerden nefret ediyordu. Bu durum uzun sürmedi tabii nihayetinde duygularını bana açtı. Zaman içinde yakınlaştık artık sevgili olmuştuk. İlk başlarda ilişkimiz o kadar keyifliydi ki hangi ara bozuldu inanın anlamadım. Durup düşündüğümde ona gerçekten değer vermeye başladığımda bu ilişkinin bozulmaya başladığını görüyorum. Ben onu kendimden çok sevdim ve hep onun için bir şeyler yaptım. O ise hem benim için bir şey yapmıyor hem de kendim için bir şeyler yapmamı istemiyordu. Gerek derslerde gerekse stajda aldığım hiçbir başarıyı görmüyor; başarılı olmamı istemiyordu. Bunu anlamam gerçekten dört yıl sürdü. Ona o kadar çok aşık olmuştum ki ilişkimize hiç kendi açımdan bakamıyordum.


"Ben mutlu muyum? Beni mutlu ediyor mu? Ben ne istiyorum?" diye sormuyordum. Bir gün gereksiz kıskançlıklarından birini yaptı ve benden ayrıldı. Çevremde bir tane erkek arkadaşımın olmasını kabul edemiyordu. Barışmak istedim, hiçbiri ile görüşmeyeceğime dair söz verdim. Bu söz üzerine barıştık ancak kavgalar durulmuyordu. Bir sabah yalnız başıma kalıp düşünmek istedim. Uzun uzun denizi izlemek... İşte o an gerçekten mutlu olmadığımı ve istediğim ilişkinin bu olmadığını anladım. "Ben ne istiyorum?" diye sordum ve onu istemediğimi, onunla mutsuz olduğumu artık mutlu olmak istediğimi farkettim. Sonra onu çağırdım ve aklımdan geçen ne varsa bir bir anlattım. Beni tabii ki anlamadı. Suçladı, başka birinin olduğunu aksi taktirde benim ondan asla ayrılamayacağımı söyledi. Evime gittim, telefonlarım susmadı. Bir hafta susmadı, bir ay susmadı, iki ay susmadı ama üçüncü ayda sustu. Onu istemediğimi anladı ve bitti. Bitmesinin ardından yakın arkadaşlarımızdan beni aldattığını, beni sevmediğini sadece ona çok değer verdiğim, her işine koşturduğum ve işlerini düzene soktuğum için benimle birlikte olduğunu duydum. Üzüldüm ancak kendimi hırpalamadım. Ona harcadığım bir dört yıl vardı ötesine izin veremedim...


Rumuz: ...



Facebook Yorumları

YORUMLAR

Yorum kurallarını okumak için tıklayınız!
  • Misafir Benimde 5 senelik ilişkim var her gün ayrılmak istiyorum ama bi türlü cesaret edemiyorum ailem seneye evleneceğiz sanıyor ve herkes üstüme geliyor inanın ne yapacağımı bilmiyorum her gün kavga edip dış çevreme hiç bir sorun yokmuş gibi yansıtmaktan yoruldum
    CEVAPLA
  • Misafir En azından dört yılla kurtarmışsın. Ben 11 yıldır tanıyorum. 7 yıllık evliyiz. Ve hâlâ bitiremiyoruz. Üstelik çocuk da var.
    CEVAPLA
  • Misafir beni de aynı univ basında baslayıp sonunda bırakan bir erkek arkadasım vardı okul bıttı ılıskıyı bıtırdı umursamadı bıle. ama gun gelır keser döner derler. tabıkı ıyı kı kurtuldum ama karma onu beklıyor olmalı
    CEVAPLA
  • Misafir sevmediğini anlamasının bedeli ne yazık ki 4 yıl olmuş. 4 koca bir yıl. insanlar ne kadarda içten pazarlıklı ne kadarda acımasız. hayatta hiçbir zaman acaba kelimesini akıldan çıkarmamak ve aklımızın giriş kapısına asmak lazımmış onu anladım ne yazık ki!
    CEVAPLA
  • Misafir zararın neresinden dönsen kardır
    CEVAPLA

İnternet sitemizde kullanılan çerezlerle ilgili bilgi almak ve tercihlerinizi yönetmek için Çerez Politikası, daha fazla bilgi için Aydınlatma Metni sayfalarını ziyaret edebilirsiniz. Sitemizi kullanarak çerezleri kullanmamızı kabul edersiniz.