Meleğimi ilk öğrendiğimde başladı herşey...

O günkü sevincimi mümkün değil kelimlerle anlatamam, anlatsam bile eksik kalır.Onu görmek için hastaneye koşuşum...Oysaki o kadar küçüktü ki gözle görünmüyordu bile.Ve o günden sonra hep beklemekle geçti günlerim...İlk önce ilk kıpırdamasını bekledim.Sabırsızlıkla...Daha sonra bana atacağı tekmeleri...O tekmeleriyle beni uyutmadığı günlerde oldu tabi.Onun isteğine göre yatış şekilleri aramak, onunla konuşmak birde seni anlıyormuş gibi sana bi tekmeyle cevap vermesi yokmu...Beni anlamadığına eminim ama benim üzüntümüde sevincimide 9 ay boyunca benimle taşıdığını biliyorum..Doğmasını beklerken günler geçmek bilmiyordu sanki.Bütün ailemiz dört gözle yolunu gözler olmuştu.O gün gelip çattığında ah o ilk kokusu...O ilk kokusu bin ömre bedeldi.Ömrümde hiç duymadığım muhteşem bir kokuydu.Kucağıma ilk alıp ilk emzirdiğim anda bana o bakışısını unutamıyorum.Küçücük dokunsam kırılcak gibiydi.Hayat o gün başladı benim için.Birine, birşeye kızsam, o an sinirden patlıyor olsamda ona bakmak onun bir gülümsemesini görmek ona sarılmak bütün benliğimi sinirimi herşeyimi götürüyor benden.Dünya onun etrafında dönüyor artık.Onun bir gülüşü bir bakışı ömre bedel.Ona sarılmak uyumak tarifi yok imkansz.Annelik çok farklı bir duyguymuş.Ona o kadar bağlıyımki...Bunu kelimelerle tarif etmek mümkün değil.Anne olmak fedakar olmakmış.Anne olduğum zaman anladım kendinden önce sana bağlı olan senden bir parça olan bu güzel mucizevi varlığın ne demek olduğunu....İsmi gibi dupduru parlak ve güzel....