Canım Kızıma;


Bu seninle ilk mektuplaşmam ama inan son olmayacak, Seni severken söyleyemediğim her şeyi sana yazmaya karar verdim. Bugün bunları anlayamayacak kadar küçüksün .Henüz 10 aylıksın belki ; Ama bir gün bu mektupları okuman için sana verdiğimde seninle geçen her dakikamda neler yaşadığımı daha iyi anlayacaksın.

2 yıl önce ilk kez tanıştım seninle. Henüz o kadar ürkektim ki sana karşı .Belli belirsiz dokundum karnıma ve sana ilk kez o zaman merhaba dedim. Sonrasında konuşmalarımız daha da sıklaştı. En duygusal anlarımda ve kendimi en yalnız hissettiğimde sana dokundum ve senden güç aldım .Kalp atışlarını dinledim. Küçük küçük hareketlerinle konuşmalarıma cevap vermeni bekledim.Ve beni hiç yanıltmadın. Ne zaman sana ihtiyacım olsa ,hep bana fısıldadın uzaklardan. ‘Anne seninleyim, Senin yanındayım’.


Her şey tamda yolunda giderken acı bir sürpriz nasıl bir yol ayrımına koydu bizi bebeğim .Doktor ablan senin için” Bu bebek down sendromlu olabilir .Bebeğin hayati sürdürülebilirliği açısından bir karar vermeniz gerek “ dediğinde ufaktan ufağa suçladım seni ve kendimi . Niye ben dedim. Niye benim bebeğim. Yoksa ben yanlış bir şey mi yaptım dedim. Sitem ettim, Küstüm sana ve hayata . Sadece ağladım. Allah ‘ım nasıl zor bir karardı . Ya benimle kalacaktın. Yada ağzımdan çıkacak ucuz bir iki kelimeyle yaşamına son verecektim.. Ama direndin bebeğim . İçten içe bana ‘Anne sakın yapma ‘ mesajları gönderdin. Ve beni cesaretlendirdin. Her an bu korkuyla yaşadım. Ve korkumu sadece sana dokunarak senle paylaştım.Uyurken rüyalarımda uzun uzun senle vedalaştım. Ve her uyanışımda benimle olduğun için Allaha şükrettim.


Sancılı bir dönemden sonra , yine bir gece rüyamda ‘yemyeşil bir bahçenin içinde koşarak sarıldın bana ve ‘Anneciğim ben iyim ,Sakın beni bırakma dedin ‘ İşte o geçe ilk kez gerçekten anne olduğumu hissettim. Gözlerimi açar açmaz , bağırdım , hayır dedim benimle kalacaksın, ben olduğum sürece bu hayatta sana kimse bir şey yapamayacak dedim. Ve sen aslında o gece yeniden doğmuş gibi oldun. Bir haziran gecesi , tutundun hayata bebeğim.


30 Ekimi 31 ine bağlayan gecede yemyeşil bir bahçenin içinde bana koşarak geldin. Sözünü tuttun bebeğim ,başardın ve yanıma çok sağlıklı geldin.Umutlu geldin, müjde verdin annene ve anneni yeniden yaşama bağladın .


Şimdi yaşanılanlara inat,her yeni doğan günde seni koklamak, seni öpmek ve seni sevmek istiyorum.Biliyorum ki sen benim mucizemsin, ve her gün yeniden bir muştu olarak doğacaksın dünyama. Ve kulağıma fısıldayacaksın ’Anne beni sakın bırakma’ diye çiçekle içinde koşarak


Facebook Yorumları

YORUMLAR

Yorum kurallarını okumak için tıklayınız!

İnternet sitemizde kullanılan çerezlerle ilgili bilgi almak ve tercihlerinizi yönetmek için Çerez Politikası, daha fazla bilgi için Aydınlatma Metni sayfalarını ziyaret edebilirsiniz. Sitemizi kullanarak çerezleri kullanmamızı kabul edersiniz.