Ergenlik sivilcelerinizi hatırlayın. Aynadaki yer elmasına benzeyen o muhteşem ergeni. Bugün ondan eser var mı?

Hani sırılsıklam âşık olmuştunuz ve o size âşık olmamıştı ya... O günlerde hep ona âşık kalacağınıza emindiniz ya... Onun için her şeyi yapardınız ya... O olmadan hayat bir hiçti ya... N’oldu sonra?

Lisenin en güzel kızı sizi az bunalıma sokmamıştı. Şimdi nerede? Hâlâ en güzel o mu?

İşinizi kaybettiğiniz günü unuttunuz mu? Çekmecelerinizi boşaltıp düşmüş omuzlarınızla eve döndüğünüz akşamı? Faturaları, taksitleri nasıl ödeyeceğinizi düşünüp fenalık geçirmemiş miydiniz? Sonra her şey düzelmedi mi?

Dişinizin ağrıdığı gece, ömrünüzün en uzun gecesi değil miydi? O ağrı hiç geçmeyecek gibi değil miydi? Geçmedi mi?

Ameliyathane kapısında tedirgin beklediğiniz, hiç sonu gelemeyecek sandığınız saatlerin sonu gelmedi mi?

Aylarca iş aramıştınız ve her gün “gösterdiğiniz ilgi için teşekkür” eden mektuplar almamış mıydınız? Ama sonunda iş bulmamış mıydınız

Her sabah yüzünü görmekten nefret ettiğiniz şefiniz koltuğuna kazık çakmış, sanki hiç o koltuktan kalkmayacak gibi değil miydi? Sonra bir gün bir biçimde hayatınızdan çıkmadı mı?

Saatlerce sancı çekmiştiniz ve o bebek hiç doğmayacak sanmıştınız. Doğmadı mı?

Hamileliğin sekizinci ayında yirmi iki kilo fazlası olan kadın siz değil miydiniz? Demiyor muydunuz “Bu kiloları nasıl vereceğim?” Vermediniz mi?

Eğer hiçbiri sizi teskin etmediyse evinizin duvarlarından birine şu yazıyı asın: “Bu da geçer yahu”