Yüzyıllık Yalnızlık…

İnternet sitelerinde gezerken gözüme ilişti haber "Dünyaca ünlü yazar artık yazamayacak" bu cümle tüylerimin ürpermesi için yeterli oldu...

Haberin devamını okuduğumda sanki boğazıma bir şeylerin düğümlendiğini fark ettim.

İnsan hayatını değiştiren kitaplar vardır, hani yıllar sonra tekrar okursunuz ve okuduğunuz her satırda başka bir tad alır başka düşüncelere dalarsınız...

Hani o kitap size hep yakın olsun istersiniz, şöyle yatağınızın başucunda veya kahvenizi içerken oturduğunuz koltuğun hemen yanı başındaki sehpanın üzerinde, elinizi uzattınız mı alabileceğiniz yerde olsun istersiniz...

"Yüzyıllık Yalnızlık" da işte öyle bir kitaptır. Okunduktan sonra "Yüzyıllık Yalnızlık"tan öncesi ve sonrası diye bakılabilir hayata ya da ben öyle bakıyorum sizin için sakıncası yoksa.

Gerçek ve masalın bu kadar iç içe geçtiği ve bir o kadar çarpıcı bir başka yapıt var mı bilemiyorum.

Her şey sanki büyülü.

İnsanın en büyük sorunu olan "Yalnızlık" hem de "Kalabalıklar içinde olan yalnızlık" belki de hiç bu kadar iyi anlatılamamıştı daha evvel.

İşte böyle bir kitabın yazarı, 1982 Nobel Edebiyat ödüllü, Fidel Castro’nun bile "Dünyaya bir kez daha gelme şansım olsa Gabriel Garcia Marquez olmak isterdim." dediği o büyük yazar demansa yakalanmış.

Ne acı...

Marquez bir yazısında "Söylemek isterdim yaşlılara ölüm yaşlanmakla değil unutmakla geliyor insanlara" Sanki başına gelecekleri önceden hissetmiş mi ne?

Ne menem bir hastalıktır şu demans ya da alzheimer ya da bizim tabirimizle bunama...

Oldu mu şimdi? Artık kelimeler sustu mu? Yüzyılın yazarı kendi yalnızlığını mı yaşıyor en sonunda.

Edebi ufkumuzu genişlettiği ve böyle bir harika romanı, bizlerle buluşturduğu için sonsuz teşekkürler...