Menekşenin zaferi...

Bazı şeyleri sadece bilirsin...

Sorgusuz, sualsiz, şüpheye mahal vermeyecek şekilde...

Bu "biliş" insana, zihninden kurtulduğunda gelir.

Kahlil Gibran' dan bir alıntı ile devam etmek istiyorum:

Bir saatliğine güle dönüşen bir menekşenin hikayesinde son söyledikleri şöyleymiş;

Gül bir an susmuş, gurur ve başarı hissiyle karışık ses tonu ile devam etmiş:

"Bir saatliğine gururlu bir gül olarak yaşadım, bir an için bir kraliçe gibi yaşadım. Evrene gülün gözlerinin ardından baktım, gülün kulakları ile gök kubbenin fısıltısını duydum ve gül yaprakları ile ışığın örtüsüne dokundum. Aranızda böyle bir onuru yaşamış olanınız var mı?"

Bunları söyledikten sonra, başını eğmiş ve kısık sesle eklemiş:

"Artık ölmeliyim, ruhum amacına ulaştı ne de olsa. Sonunda bilgimi, doğumumun dar mağarasından da öte bir dünyaya ulaştırdım. Yaşamın amacı budur. Var oluşun sırrı budur."

Sonra gül, ürpermiş, yavaşça yapraklarını katlamış ve son nefesini vermiş, dudaklarında kutsal bir tebessüm... Yaşamdaki umuduna ve amacına ulaşmanın verdiği bir tebessüm...

Bir zafer tebessümü...

Tanrı' nın tebessümü...

Eğer, bir saatliğine bile olsa bu güle dönüşen menekşe gibi, zaferin tebessümünü yüreğinde hissedebilecekse, tüm benliğinde olan her şeyi feda etmeye hazır olmalı insan.

Ve evrenin tüm benliğinde olan her şeyi almaya, anlamaya, dinlemeye...

Bildiğinin çerçevesinin dışına çıkabilmeli insan, bir saatliğine bile olsa.

Başka gözlerle bakabilmeli.

Ona ulaştığında ölmeyi göze alacak kadar aşk içinde olmalı.

Sorgusuz,

Sualsiz,

Şüpheye mahal vermeyecek şekilde,

Dudaklarında kutsal bir tebessüm ile son nefesini verebilmeli.

Yaşamdaki umuda ve amacına ulaşmanın verdiği tebessüm.

Bir zafer tebessümü.

Tanrı’ nın tebessümü.