Tesellimiz annelerin ahları

Dünyanın hangi noktasında yaşadığı, hangi soya ait olduğu, hangi inancı sahiplendiği mühim değil... Şu hayatta en çok üzülenler, canı yananlar, bağrına taş basanlar hep onlar... Anneler...

Hele bir de çocuğundan önce kapamadıysa gözlerini, ömrü tükenene dek haramdır uykusu annenin, tatsızdır lokması...

Yaşarken ölmüştür desene şuna...

Uzaklar uzakta kaldı tamam ama gözümüzü yakınlara çevirip, bir bakıvermek de mi zor?

Ne zamandan beri, bu toprakları Tanrı’nın unuttuğunu düşünür olduk?

Düşünür olduk da kabulleniverdik.

Kabulleniverdik de...

Evladının acısıyla kavrulan anneleri, hoyrat ve galiz bakışlara boğup iğdiş edenleri görmezden gelmeyi nasıl kolaylayıverdik?

Halbuki konu çocukların hayatıyla oynamak olduğunda, uyduruk bir izan ardına sığınanları en azından lanetlemesi her bir insanım diyenin boynunun borcu, hatta insanlığının gereği değil midir?

Tamam, yüzer geçer algılara sahibiz ama bir algı bu kadar mı aptallaşır da, hınçla çocukların üzerine basanların alınlarına yapışan kara lekeyi yok sayacak kadar körleşir. Yetmezmiş gibi bir de temizleyiverir.

Bir çocuğun ölümünün sorumluluğunu, ölmüştür geçmiştir diye üzerinden atanlar...

Bir çocuğun tecavüze uğraması karşısında suspus kalanlar...

Dağa kaçırılan bir çocuğun gerçekte kendi gittiğini savunanlar...

Hepsi de aynı değerde suçlu, aynı değerde sorumlular...

Ve belli ki ne hüküm verirsek verelim, cezasını onamak hayalde kalacak.

Ama çocukları öldürülen, çocuklarına tecavüz edilen, çocukları dağa çıkarılan annelerin ahlarından kurtulmak ne mümkün...

Pişkin sorumluları hiç kimselerin bilmediği o yerlere kaçsa da, hep bir annenin bedduası takipte olacak, peşinden ayrılmayacak.

Ta ki hedefi bulana dek...

Görünüşe göre tesellimiz de bu olacak.