Depresyona girme "lüksüm" kalmadı!

Yalnız yaşayan bir arkadaşım, hayattan bezmiş bir sesle beni aradığında başına çok kötü bir şey geldiğini sandım. Son dönemde içinde bulunduğu durumdan memnuniyet duymadığını biliyordum.

Hiçbir şey onu mutlu etmiyor. Ne işinden memnun ne de kendisinden…

Yaşama dair duygularının çoğu olumsuzluk içeriyor. Beni dertleşmek için aradı ama sanıyorum canı biraz daha sıkıldı.

Aynı meslek grubundayız, işe dair yaşadığımız sıkıntılar hemen hemen aynı…

Yaş konusuna gelince akran sayılırız. Aynı semtte oturuyoruz. Etrafımızda sevdiklerimiz var.

Ama onun hayatında eksik olan ve hayatının bir tarafında yer alan boşluğu doldurmaya yetmeyen bir şey var.

Bana göre kırk yaşını geride bırakmış arkadaşımın hayatındaki tek eksik bir çocuk.

Ancak o bu fikrime katılmıyor.

Ona göre çocuk demek, sorumluluk, sıkıntı, maddi sorun demek!

Az bile söylüyor. Bir çocuk, her an canınızın acıyacağı anlamına gelir. Yaşı kaç olursa olsun kafanızın bir tarafı sürekli onunla ilgili bir konuyla meşguldür.

Hastaysa sıkıntıyı iki kat daha fazla yaşarsınız.

Okul seçimi derttir, ders çalışmaması derttir. Sizin tasvip etmediğiniz kişilerle arkadaşlık ediyorsa yüreğiniz sıkışır. Yemek yemiyorsa kızarsınız, istedikleri alamıyorsanız stres katsayınız artar. Kendinize ayıracak vakit yoktur.

İş arkadaşlarınız program yaparken size evin yolları görünür.

Çocuk demek sıkıntı demektir. Ama arkadaşım çok önemli bir noktayı atlıyor.

Çocuk demek aynı zamanda hayat demektir.

Çocuk demek mutlu olmak, heyecanlanmak, yenilenmek, sorunlar karşısında dimdik durmak da demektir.

Çoğu arkadaşım benim bu koşturma düzenime acıyan gözlerle bakıyor. Onlara göre kendimi fazla yıpratıyorum. Ama ben bu düzenden memnunum.

Benim de dibe vurduğum günler oluyor ama Nehir’in bir cümlesi bile beni direkt uçuşa geçiriyor.

Bazen yürürken ayağımı bastığım yerden çıkan ses, bir filin yere basarken çıkardığı ses kadar güçlü geliyor.

Sizi bilmem ama ben depresyona girme lüksü olmadığına sevinen şanslı gruptayım.