Kitaplı...

Gözkapaklarım yavaşça açılıyor. Derinden gelen geniş bir nefes göğsümden dışarı atıyor kendini. Uyanıp, etrafıma bakıyorum, kendime bakıyorum, neredeyim, kimim anlıyorum.

Yıllardır beklememe, bir martı olarak uyanmak için gereken her şeyi yapmama rağmen olmuyor. Yine böyle açıyorum gözümü. Bütün gece durmadan uçmuşum ama hâlâ martı değilmişim gibi.

'Kendini derin kaz. Daha derin. Ruh madeni üstten süpürmeye gelmez, illa da cevher diyorsan indikçe ineceksin.' diyor bir ses. Yalnızım zannederken karşımda bir cümle buluyorum.

Böyle sabahların anlamını biliyorum. Onlar yeniden sorgulatıyor. Sabah uzuyor, genleşiyor, düşsel bir sorudan uyanıp, gözümü öyle açmak öğlen telaşına karışıyor.

Hayatı canla başla sürdürmek için o soruyu kuşanıp cebimde caddelerde gezdirmekte buluyorum çareyi. Martı olabilsem bunlara gerek kalmayacak, uçacağım ama olamıyorum işte.

Bazen bir kitabın içinde kaybolmak istiyorum. Alsın götürsün beni. Her cümlesini alnıma kazısın istiyorum. Bazen de uygarlığın henüz istila edemediği bir ormanın derinlerinde adım adım ilerlemek. Tek başıma. Geri dönmek için bıraktığım ekmek kırıntılarını kuşlar yesin, kaybedeyim yolu, dönmeyeyim. Beni ağaç, kuş, kelebek kucaklasın istiyorum.

İçimden dışarı böyle akan bir şeyler olmasa günlük hayatın getirdiği saçmalıklara gülüp geçmek de mümkün değil. Ciddiye almak, onlarla hayatta olmanın kendisinden daha önemlilermiş gibi itişmeye başlamak gerekir o zaman. Sanki hiç ölmeyecekmiş gibi. Sanki her şey gerçekmiş gibi.

Endişelenmiyor değilim. Galiba ne kadar istesem, hiç bir zaman bir martı olamayacağım.

Yine de ihtimaldir, umudumu kaybetmiyorum.

Bu yüzden her gün ilk yaptığım şey pencereyi açıp gökyüzüne bakmak. Özlediğim gök bakışlı yüzlere. Sözlere. Bulutlara.

Her gün ilk işimse martımın çığlığını yüzüme yerleştirmek. Çünkü martılar asla bocalamaz, sendelemezler asla.*

Hep uçar.

*Richard Bach / Martı